SLEEPING SATELLITE: Ιουνίου 2014

μια ακόμα φωτογραφία του ΚΑΡΛΤΟΝ που έχει ληφθεί στις 5-7-1937 με 3 φανταράκια στην πλαζ μπροστά στο ξενοδοχείο.

Ακόμα μια φωτογραφία της 10ετίας του 60 με το Καρλτον στο βάθος, στην οποία φαίνεται καθαρά όλη η ακτή όπως ήταν τότε.

Επίσης σε ένα πολύ ενδιαφέρον site με τα ξενοδοχεία που εμφανίζονται σε ελληνικές ταινίες βρήκα και τον Ξανθόπουλο να πηγαίνει στον Βασιλάκη Καΐλα μπροστά στο ξενοδοχείο Κάρλτον στην ταινία του 1964 «Είμαι μια δυστυχισμένη». Από την ταινία είναι και αυτό το σχετικό απόσπασμα στο οποίο όμως δυστυχώς από την οπτική γωνία που έγινε η λήψη καλύπτει πλήρως το σπίτι του παππού μου.
Ολόκληρη η ταινία υπάρχει εδώ γεμάτη με τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα και την Μάρθα Βούρτση στον κλασσικό ρόλο της πονεμένης συζύγου και μητέρας.

Το Ξενοδοχείο Κάρλτον ήταν τόπος διαμονής και παραθερισμού εύπορων Αιγυπτιωτών, υπήρχε δε και ένα άλλο Κάρλτον στην Ομόνοια στην γωνία με την Δώρου στο ισόγειο του οποίου ήταν και το Καφενείο «Το Νέον»

Αμφότερα προφανώς ονομάστηκαν έτσι για να υποβάλουν στον κόσμο την ιδέα πως είναι εφάμιλλα των διάσημων τότε πολυτελών ξενοδοχείων του Λονδίνου και των Καννών.

Σε μια άλλη καρτ ποστάλ του Κάρλτον του 1930, μόλις φαίνεται το μπαλκόνι του σπιτιού πίσω από το ξενοδοχείο.

Στην πολύ ενδιαφέρουσα ηλεκτρονική εφημερίδα για την Αθήνα του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών Ιδρύματος Βούρου -Ευταξία και στο άρθρο της Η προηγούμενη οικονομική κρίση στο Παλαιό Φάληρο βρήκα την παραπάνω φωτογραφία του Καρλτον να έχει (πότε;) μετονομαστεί σε Miramare Palace.

Μετά την οικονομική καταστροφή προπολεμικά του παππού μου, το σπίτι αναγκαστικά πουλήθηκε.

Μέχρι περίπου την10ετία του 70 στέκονταν περήφανο στην θέση του χρησιμοποιούμενο σαν πανσιόν.

Κάπου εκεί το κατεδάφισαν, όπως και το Κάρλτον και στην θέση τους κατασκευάστηκαν δύο μοντέρνα κουτιά ενώ ταυτόχρονα με μπαζώματα απομακρύνθηκε και η ακτογραμμή από τον παραλιακό δρόμο αλλάζοντας πλήρως την εικόνα της περιοχής όπως φαίνεται και στην παρακάτω φωτογραφία

Ένας ακόμα αναγνώστης του μπλογκ μου έστειλε αυτή την αεροφωτογραφία του Φαλήρου στην οποία το κοκκινο βέλος δείχνει το ΚΑΡΛΤΟΝ και το σπίτι του παπού μου ακριβώς από πίσω.
Είναι από καρτ-ποστάλ που γράφει από πίσω :ΠΡΩΤΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΕΚΘΕΣΙΣ ΑΘΗΝΩΝ 1932.

Η μητέρα μου που έζησε μικρή σε αυτό το σπίτι αγαπούσε ιδιαίτερα το Παλαιό Φάληρο και μερικά μεσημέρια του καλοκαιριού μετά την δουλειά της με έπαιρνε και με το λεωφορείο κατεβαίναμε στο Φάληρο και πηγαίναμε στο Εδεμ που τότε είχε και από τις λίγες οργανωμένες πλαζ της Ελλάδας με καμπίνες.

Βέβαια οι καμπίνες ήταν ξύλινες και ήταν γεμάτες τρύπες από μερακλήδες μπανιστιρτζήδες που έκαναν ματάκι στις γυναίκες που ξεντύνονταν σε αυτές!

Ο πατέρας μου ήταν από τους ανθρώπους που απλά τρώνε για να ζήσουν σε αντίθεση με την μάνα μου που, παρά το ότι ήταν λιτοδίαιτη, ήθελε ποικιλία και νοστιμιά στο φαί της. Ο πατέρας μου δε σαν γνήσιος βουνήσιος δεν είχε συνηθίσει να τρώει ψάρι σε αντίθεση με την μάνα μου που της άρεσε πολύ. Στην Αθήνα τότε δεν εύρισκες εύκολα φρέσκο ψάρι, παρά μόνο στην κεντρική ψαραγορά και βέβαια όπως εργάζονταν και οι δύο δεν ήταν εύκολο να πάει κανείς εκεί να ψωνίσει.

Έτσι μερικές φορές μετά το μπάνιο στην θάλασσα πηγαίναμε στο διπλανό κεντράκι και τρώγαμε φρέσκο ψάρι και μάλιστα εκεί ήταν που για πρώτη φορά στην ζωή μου ήταν που δοκίμασα, και βέβαια μου άρεσε, αστακό!

Τελικά με χρόνια έμαθε και τον πατέρα μου να αγαπάει τα ψάρια και γι΄αυτό όταν αυτός πέθανε, την έπαιρνα μαζί μας μερικές Κυριακές και πηγαίναμε για ψάρι στην Πειραϊκή.

Καθώς μεγάλωσα και βέβαια απέκτησα τις δικές μου παρέες η θάλασσα στο Φάληρο είχε δυστυχώς βρωμίσει,οπότε πλέον ως φοιτητής η Ωκεανίδα στην Βουλιαγμένη αποτελούσε το μέρος που συγκέντρωνε την νεολαία.

Τα ίδια χρόνια η μόνη επαφή που είχα πλέον με το Παλαιό Φάληρο ήταν αρκετά βράδια που όταν βρισκόμαστε στην περιοχή καταλήγαμε για παγωτό στου Πράπα.

http://atheofobos2.blogspot.gr/2013/06/blog-post_28.html